మాం హి పార్థ వ్యపాశ్రిత్య యేఽపి స్యుః పాపయోనయః ।
స్త్రియో వైశ్యాస్తథాశూద్రాః తేఽపి యాంతి పరాం గతిమ్ ॥ 32
మామ్, హి, పార్థ, వ్యపాశ్రిత్య, యే, అపి, స్యుః, పాపయోనయః,
స్త్రియః, వైశ్యాః, తథా, శూద్రాః, తే, అపి, యాంతి, పరామ్, గతిమ్.
పార్థ = అర్జునా; యే అపి పాపయోనయః = ఏ అసత్కుల జాతులు; స్యుః = కలరో; (ఏ అపి = మరియూ;) వైశ్యాః = కేవలం కృష్యాదికం చేసే వైశ్యులూ; తథా = మఱియు; (అధ్యయన రహితులైన) స్త్రియః = స్త్రీలూ; శూద్రాః = శూద్రులూ (కలరో); తే అపి = వారు కూడా; మామ్ = నన్ను; వ్యపాశ్రిత్య = ఆశ్రయించి (సేవించి); పరామ్ = పరమమైన; గతిం హి = గతిని (ముక్తినే); యాంతి = పొందుతున్నారు.
తా ॥ (ఆచారభ్రష్టుడైన వాణ్ణి నా భక్తి పవిత్రం చేయడంలో విచిత్రమేమిటి? అసత్కుల జాతులూ, అనధికారులూ అయిన వారిని కూడా ముక్తులను చేయ గలదు:) పార్థా! నికృష్ట జన్ములైన అంత్యజులూ,* కృష్యాది నిరతులైన వైశ్యులూ,* అధ్యయన రహితులైన స్త్రీ* శూద్రులు* కూడా నన్ను సేవించి, మోక్షాన్ని తప్పక పొందుతున్నారు. (శ్రీమద్భాగవతమ్. 1–4–18; 11–12–3, 7 చూ:)
వ్యాఖ్య:-
పాపపు జన్మ ఎత్తినవారైనా సరే, లేదా స్త్రీలు, వైశ్యులు, శూద్రులైనా సరే… ఎవరైనా సరే దేవుడిని నమ్ముకుని ధ్యానం చేస్తే, వారు కూడా ఖచ్చితంగా ‘మోక్షం’ (పరమ గతి) పొందుతారని ఇక్కడ చెప్పారు. (వారికే మోక్షం వస్తున్నప్పుడు, ఇక పుణ్యాత్ములు, ఉన్నత వర్ణాల వారి గురించి వేరే చెప్పాలా? వారు తప్పక పొందుతారు). ఇక్కడ శ్లోకంలో ‘పాపయోనయః’ (పాపపు జన్మ కలవారు) అనే పదాన్ని వాడారు. కొంతమంది ఈ పదాన్ని స్త్రీలకు, వైశ్యులకు, శూద్రులకు అంటగట్టి తప్పుగా అర్థం చెబుతుంటారు. అది సరికాదు.
- ‘పాప జన్మ కలవారు’ వేరు.
- ‘స్త్రీలు, వైశ్యులు, శూద్రులు’ వేరు. ఈ రెండు గ్రూపుల వారూ దేవుడిని చేరగలరని అర్థం చేసుకోవడమే సరైన పద్ధతి. శ్రీధరుడు, శంకరానందగిరి వంటి పెద్దలు కూడా ఇదే అర్థం చెప్పారు.
ఒకవేళ స్త్రీలను ‘పాపజన్మ కలవారు’ అనుకుంటే… ఆ స్త్రీలకు పుట్టే పిల్లలు (అందరూ) కూడా పాపులే అవుతారు కదా! అప్పుడు ప్రపంచంలో ఉన్న పుణ్యాత్ములు, గొప్పవారు అందరూ పాపులే కావాల్సి వస్తుంది. ఇది అర్థంలేని వాదన (అసంగతం). కాబట్టి ఆ అర్థం సరైనది కాదు. మగవారికి ఎలాగైతే అర్హత ఉందో, ఆడవారికి కూడా ‘బ్రహ్మవిద్య’ (ఆధ్యాత్మిక జ్ఞానం) నేర్చుకునే అర్హత ఉందని, వారు కూడా మోక్షం పొందవచ్చని ఈ శ్లోకం స్పష్టంగా నిరూపిస్తోంది. జబ్బు చేసినప్పుడు మందు వేసుకోవడానికి—’వీరు ఆడవారు, వీరు ఫలానా కులం వారు’ అనే తేడా ఉండదు కదా! రోగులందరూ మందు వేసుకోవడానికి అర్హులే. అలాగే, ‘సంసారం’ (భవరోగం) అనే జబ్బును తగ్గించే ఈ ‘బ్రహ్మవిద్య’ అనే మందును తీసుకోవడానికి కూడా అందరూ అర్హులే. అందుకే భగవంతుడు ఈ శ్లోకంలో అన్ని అడ్డంకులనూ తొలగించేశారు:
- వైశ్య, శూద్రుల పేరు చెప్పి ‘కుల భేదాన్ని’ తొలగించారు.
- స్త్రీల పేరు చెప్పి ‘లింగ భేదాన్ని’ తొలగించారు.
- పాపాత్ముల పేరు చెప్పి ‘గుణ భేదాన్ని’ తొలగించారు.
ఎవరైనా సరే దేవుడిని ఆశ్రయిస్తే తరించిపోవచ్చు అని ఖరారు చేశారు. ఇంతటి విశాలమైన భావాలను చెప్పడమే భగవద్గీత గొప్పతనం. గీతలో సంకుచిత భావాలకు చోటు లేదు, అక్కడ కేవలం మన అర్హతకే (యోగ్యతకే) విలువ ఉంటుంది.
అద్దం ఎవరు తుడుచుకుంటారో, వారికే అందులో ముఖం స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. ఆ అద్దాన్ని ఎవరైనా సరే శుభ్రం చేసుకోవచ్చు. ఒక వ్యక్తి ఎంత గొప్ప కులంలో పుట్టినవాడైనా సరే… అద్దాన్ని తుడుచుకోకపోతే (మనసు శుద్ధి చేసుకోకపోతే) అందులో ముఖం (దేవుడు) కనిపించదు. అదే ఒక వ్యక్తి తక్కువ కులం వాడైనా సరే… అద్దాన్ని శుభ్రంగా తుడుచుకుంటే చాలు, అందులో ముఖం అద్భుతంగా కనిపిస్తుంది. భగవంతుడిని ఆశ్రయించి, జీవితాన్ని ధన్యం చేసుకున్న వారిలో అన్ని వర్గాల వారూ ఉన్నారు. ఉదాహరణకు:
- నీచ జాతులు/గిరిజనులు: గుహుడు (రామాయణంలో పడవ నడిపేవాడు) మొదలైనవారు.
- స్త్రీలు: శబరి, గోపికలు మొదలైనవారు.
- వైశ్యులు: ‘సమాధి’ అనే వైశ్యుడు.
- శూద్రులు: సంజయుడు (ధృతరాష్ట్రుడికి గీత చెప్పినవాడు) మొదలైనవారు.
వీరందరూ తమ భక్తితో ఆ అద్దాన్ని తుడుచుకుని దేవుడిని చూసినవారే.
పరాంగతిమ్ – ‘పరాంగతిమ్’ అంటే ప్రపంచంలోకెల్లా అత్యున్నతమైన స్థానం లేదా గమ్యం అని అర్థం. భగవంతుడి స్థానాన్ని ఇలా వర్ణించారు కాబట్టి… ఈ లోకంలో ఉన్న అన్ని పదవుల (Posts) కంటే, అన్ని గమ్యాల కంటే ఆ పరమాత్మ పదవే చాలా గొప్పదని, అదే శ్రేష్ఠమైనదని ఖచ్చితంగా తెలుస్తోంది. కాబట్టి, అల్పమైన, ఈరోజు ఉండి రేపు పోయే (క్షణికమైన) లౌకిక పదవుల కోసం, హోదాల కోసం మీ విలువైన సమయాన్ని వృధా చేసుకోకండి. భక్తి మార్గాన్ని అనుసరించి, ఎప్పటికీ చెరిగిపోని ఆ శాశ్వతమైన దేవుడి స్థానాన్ని (మోక్షాన్ని) పొందడానికే అందరూ ప్రయత్నించాలి.